سلام
امروز توی مسیرم طبق معمول سوار تاکسی شده بودم . یه مسافرکش شخصی هم که می خواست مسافر پیاده کنه، پیچید جلوی ما و تازه یه بوغ بلند هم زد. راننده ما هم که یه پیرمرد بود خیلی عصبانی شد و سرش رو بیرون برد و ( روم به دیوار ) داد زد: مرض ! بعد هم که داشت از کنار اون رد می شد سرعتش رو کم کرد . لابد متتظر بود تا جوابش رو بگیره !
تو دلم گفتم : وای خدایا بازم شروع شد...اونهاهم تواین وقت ظهر ،تو این گرما و ترافیک چهارراه لشگر وقت گیر آوردن...تازه عجله هم که دارم...!
خلاصه، راننده سواری سرش رو بیرون آورد تا جواب راننده ما رو بده.میدونین چی گفت؟ با صدای بلند وبا خنده گفت : سلام !
من که چشمهام و گوشهام هر کدوم چهار تا شده بود با خودم گفتم :خدایا شکرت که بالاخره هر چند ماه یکبار هم که شده یه " آدم " بهمون نشون می دی، یه موجودی که بتونه برای چند لحظه اعصاب بر انگیخته شده و در حال انفجارش رو کنترل کنه و جواب حرف زشت رو با خوبی بده .
حتما برای بعضی هاتون تکراری بود . ولی به نظر من خوشمزه بود .مخصوصا که تو این دور وزمونه ، تا آدم سوار تاکسی میشه ، یه سناریو تکراری و اعصاب خرد کن شروع می شه : اول غر زدن از کارت سوخت و سهمیه بندی بنزین ، چه می دونم ، کارت ملی و...،بعد هم ، فحش وبد وبیراه به این واون . خلاصه دق دلی شونو سر آدم خالی می کنن و خستگی آدمو چند برابر می کنن. بابا آخه من چیکار کنم؟ مگه من چیکاره ام؟
اما خدارو شکر که هر از گاهی ، بطور معجزه آسایی یه راننده خوش اخلاق پیدا می شه که لبخند به لب به مسافر ها سلام می کنه و تازه ، خسته نباشید هم می گه ! بعدش هم لااقل با غر ولند هاش اعصاب آدم رو خرد نمی کنه .
به خودم برای چندمین بار قول دادم من هم به عنوان یه کسی که با مردم سر وکار دارم ، با خوشرویی ،با لبخند ، و با سلام از مراجعینم استقبال کنم و خلاصه دق دلی مو سر اون بیچاره ها خالی نکنم. بابا مگه یه لبخند ، یا یه سلام خشک وخالی چقدر زحمت داره ؟ حتما باید بهم التماس کنن تا یه کم روی خوش از خودم نشون بدم ؟
